Tango geschiedenis met Carlos Gardel, Astor Piazzolla en vele anderen
Argentinië is een immigratieland. Tussen 1860 en 1930 neemt het inwoners aantal daardoor toe van 1,5 miljoen naar 12 miljoen. Deze immigratie komt vooral van arme Spanjaarden en Italianen. Maar ook immigranten uit vele andere Europese landen, uit Afrika en uit Amerika, gaan aan boord naar het beloofde land. Zij hoopten daar een beter bestaan te vinden. De immigranten waren hoofdzakelijk alleenstaande mannen, die vaak in de arme buitenwijken terecht kwamen van Buenos Aires en Montevideo. Natuurlijk kwamen er ook enkele vrouwen mee. Door het verlangen van de immigranten naar dat verre vaderland, kreeg de tangomuziek een weemoedig karakter.
De immigranten beginnen om elkaar de eerste danspasjes te leren. Er waren toen voornamenlijk mannen, dus die oefenden ook met elkaar. Vrouwen van lichte zeden moesten ze betalen om mee te kunnen oefenen. Want vrouwen uit 'fatsoenlijke families' tja, die wilden niets met de tango te maken hebben…
De Argentijnse tango maakt in de loop van de vorige eeuw hoogte- en dieptepunten door. In de jaren '20 taant de interesse, maar in 1934 komt er weer een opleving. Dan slaagt Juan d’Arienzo erin om met zijn orkest opnieuw belangstelling van het publiek voor de tangodans te krijgen. Tango is dan een sociale dans van het volk, bestemd voor iedereen.
Een groot idool in die tijd was de zanger Carlos Gardel. Het lied in de tango kan over alle dingen in het leven gaan. Maar een van de belangrijkste thema’s in de tango is de gefrustreerde liefde. In een lied zingt hij over zijn trieste nacht: zijn vrouw laat hem zitten in de beste tijd van zijn leven, hoewel ze wist dat hij van haar hield. Hij bedrinkt zich om te vergeten, hij zingt 'Tomo Obligo', dat betekent: 'Ik drink en ik verplicht u te drinken'. Het is een Tango over een harde, sterke man, daarin wordt gezegd “een echte man mag niet huilen” maar ja, dat is opschepperij, want hij huilt wel. De tango geeft de man de mogelijkheid tot tederheid en hartstocht.
Begin jaren ’80 van de 19e eeuw verlaat de tango Argentinie. In Parijs begint dan een zegetocht door Europa. De salondans uit Argentinie wordt razend populair, nu vooral onder de hogere middenklasse.
Gedurende de jaren ’90 wordt de tango weer overgenomen en zeer gewaardeerd in Argentinie zélf. Juist omdat de tango zo populair is in de gegoede kringen in Parijs, gaat ook de elite van Argentinie zich hieraan spiegelen. Het kan verkeren….:-)
Een dansavond waarin we de Argentijnse Tango dansen, heet een 'salon' of een 'milonga'. De DJ van zo'n avond bouwt de muziek op volgens een bepaald schema. Iedere DJ heeft zijn of haar eigen benadering, maar vaak is er een opbouw als hieronder aangegeven.
- twee tanda's (3 of 4 nummers) tango
- één tanda tango wals
- één of twee tanda's tango
- één tanda milonga
- de nummers in één tanda zijn van hetzelfde orkest of komen uit dezelfde tijd
- tussen twee tanda's een kort 'pauzemuziekje', de cortina
De muziek die ontstond was een mix van de Cubaanse habanera (door de Afrikaanse slaven geintroduceerd) en muziek van de gaucho’s. Spaanse, Italiaanse en andere Europese invloeden speelden eveneens een rol. Vandaar dat de muziek zo gevarieerd is.
In eerste instantie werd de muziek gespeeld met gitaar, viool en fluit. Pas later deed de uit Duitsland afkomstige bandoneon zijn intrede. Ja u hoort het goed, uit Duitsland. Daar werd hij gebruikt bij religieuze gelegenheden. De bandoneon is daarna het meest typerende muziekinstrument van de Argentijnse Tango geworden. Hij heeft een uitzonderlijke lange balg die door spelers 'gebroken' wordt op de knie om de zeer felle accenten te krijgen. Erg moeilijk bespeelbaar. Fysiek heel zwaar. Ik ben er niet aan begonnen, ik hou het bij de knoppen accordeon…
Privacy statement: alleen de gegevens die u invult op onze contactpagina worden door ons gebruikt. Wij geven uw gegevens niet door aan anderen. Wij gebruiken geen cookies.
© Webdesign, realisation & management: Oene Zwittink ©